آره اینجا سوژش ادبیات اما من الان دلم پر غصه است زیر فشار فکری و روحی و اینکه هیج کاری از دستم بر نمی آد دارم له می شم. یکی بهم بگه آخه من چه گناهی کردم که تازه خیر سرم بین اون جوونایی هستم که روم نشده تو خونه بخورم و بخوابم و کار واسم جور شد همه چیشو با کله قبول کردم حتی کسی نبود براش درد دل کنم وقتی اینجا به من توهین می شد و از بی سوادی رئیس هام که هیچ نبفهمن از کامپیوتر، بعضی موقع ها فقط همون صدای درونیم بود که با خودم درد دل می کردم و میگفتم اگه مشکلاتم رو به دلسوزم بگم که برام غصه می خوره و اگه به نامهربان ها بگم انگار که نگفتم و ...

بابا اسم غریبی توی زندگی نامه من بوده. نمی خوام ادعا کنم، اما من فقط از نعمت ... محروم نبودم. من سایه سنگین و وحشتناک یه نحسی به نام ... همیشه آزارم می داده. هنوزم وقتی فکر می کنم میبینم تنها اثر مثبت این قضیه فقط بخاطر ذرون محکم من بوده که از مادر و مادر مادر بزرگ (مادر پدر بزرگ مادریم) به ارث بردم.

عجیبه عکس امام همیشه جای پدرم بوده و شاید من با اون حرف میزدم و ... رو دیدم. و جای مادر بزرگ و پدر بزرگ